يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ وَمِمَّا أَخْرَجْنَا لَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَلَا تَيَمَّمُوا الْخَبِيثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَلَسْتُمْ بِآخِذِيهِ إِلَّا أَنْ تُغْمِضُوا فِيهِ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ ﴿۲۶۷﴾ الشَّيْطَانُ يَعِدُكُمُ الْفَقْرَ وَيَأْمُرُكُمْ بِالْفَحْشَاءِ وَاللَّهُ يَعِدُكُمْ مَغْفِرَةً مِنْهُ وَفَضْلًا وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۶۸﴾ يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿۲۶۹﴾ وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ نَفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُهُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ ﴿۲۷۰﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید: خرچ کنید از مال پاکیزه آنچه کسب کرده اید ، و از آنچه برآروده ایم برای شما از زمین و قصد مکنید به مال ردی که از او خرچ میکنید و حال آنکه نیستید گیرندگان آن مگر آنکه چشم پوشی کنید در آن و بدانید که هرآئينه اللّه تعالیٰ بی نیاز است ستوده است ﴿۲۶۷﴾
شیطان می ترساند شمارا از تنگدستی و حکم میکند شمارا به (به وسوسه) به بخیلی و اللّه تعالیٰ وعده می دهد به شما آمرزش را از جانب خود و فزونی و اللّه تعالیٰ دارای فضل وسیع و بر هرچیز داناست ﴿۲۶۸﴾
می دهد دانش دین هرکرا خواهد ، و هرکرا داده شد دانش دین پس هرآئینه داده شد او را خیر بسیار و نمی پذیرند پند مگر صاحبان عقل صاف ﴿۲۶۹﴾
و آنچه خرچ کردید از خیرات یا نذر کردید از نذری پس هرآئينه اللّه تعالیٰ میداند آنرا و نیست به ستمگاران از یاری دهندگان ﴿۲۷۰﴾

[۲۶۷] در این آیت شرط پنجم است که مال پاکیزه را خیرات کنید - و در این آیت به سرمایه داران و زمین داران هردو خطاب است - (مَا كَسَبْتُمْ) مراد از این تجارت ، ملازمت و صنعت کاری کردن است که در مال آن زکاة فرض است و (وَمِمَّا أَخْرَجْنَا) یعنی در فصل و میوه ها عشر یا نیم عشر فرض است (الْخَبِيثَ) مراد از این چیز ردی است (وَلَسْتُمْ بِآخِذِيهِ) این تفسیر خبیث است -
[۲۶۸] در این آیت هفت سخن ضروری را ذکر می کند که متعلق است به انفاق سخن اول این است که فرق بین حکم اللّه تعالیٰ و وسوسه شیطان کنید (بِالْفَحْشَاءِ) فحشاء به هر قول و فعل قبیح گفته می شود که بدی آن اشکار باشد و در اینجا مراد بخل کردن است (يَعِدُكُمْ) وعده از طرف شیطان ترساندن است و وعده کردن از طرف اللّه تعالیٰ است (مَغْفِرَةً) تعلق به آخرت دارد و (فَضْلًا) تعلق به دنیا دارد که در مال آن برکت داده می شود -
[۲۶۹] این سخن دوم است کوشش حاصل کردن حکمت به کار است - معنی حکمت زیاد است - خلاصه معنی این است که چنین فهم قرآن کریم و علم دین کند که به آن فرق حق و باطل کرده می تواند فرق الهام الرحمن و وسوسه شیطان شده می تواند - و تائید آن در حدیث صحیح است که: مَنْ يُرِدِ اللَّهُ بِهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ فِي الدِّينِ (برای آن کسی که اللّه تعالیٰ اراده خیر کند در دین برایش فهم خوب می دهد) -
[۲۷۰] در این آیت سخن سوم است که صدقه دادن به طریقه غیر معین باشد اگر به طریقه معین باشد آن را نذر می گویند - و مراد از ظالمان آنهای اند که خرچ بی جای می کنند یا نذر را به نام غیراللّه می کنند (فَإِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُهُ) در این اشاره است به جزا و بدله دادن -