يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَنْ يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ فَكَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱۱﴾ وَلَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَبَعَثْنَا مِنْهُمُ اثْنَيْ عَشَرَ نَقِيبًا وَقَالَ اللَّهُ إِنِّي مَعَكُمْ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلَاةَ وَآتَيْتُمُ الزَّكَاةَ وَآمَنْتُمْ بِرُسُلِي وَعَزَّرْتُمُوهُمْ وَأَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا لَأُكَفِّرَنَّ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَلَأُدْخِلَنَّكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ فَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِيلِ ﴿۱۲﴾

ائ مومنان: یاد آورید نعمت اللّه تعالی را بر خود چون قصد کردند یک قوم که دراز کنند به شما دستهای ایشان را پس بازداشت دستهای ایشان را از شما ، و بترسید از اللّه تعالی و خاص بر اللّه تعالی پس بسپارند خود را موُمنان ﴿۱۱﴾
و یقیناً گرفت اللّه تعالی وعده محکم از بنی اسرائیل و فرستادیم از ایشان دوازده سردار (نقیبان) و گفت اللّه تعالی که به یقین من همراه شما ام اگر قایم داشته باشید نماز را و داده باشید ذکات را و ایمان داشته باشید به رسولان من و کمک کرده باشید ایشانرا و قرض دادید به اللّه تعالی قرض به اخلاص ضرور دور می کنم از شما گناهان شما را و هرآئینه داخل خواهم کرد شما را به جنت های که جاری است در زیر آنها نهرها پس کسی که کفر کرد بعد از این از شما پس یقیناً گم کرد راه راست را ﴿۱۲﴾

[۱۱] این نیز ترغیب است به ایفای بالعقود به ذکر نعمت حفاظت از دشمنان و بشارت دنیویه است بعد از بشارت اخروی (إِذْ هَمَّ قَوْمٌ) این اشاره به غزوه عسفان است که مشرکین اراده کرده بودند که بر این موُمنان حمله می کنیم در هنگام نماز آنها پس صلوة خوف نازل شد و واقعه اعرابی که بر رسول صل اللّه و علیه وسلم شمشیر کشیده بود و سپس ایمان آورد و واقعه بنی نضیر که نبی صل اللّه وعلیه وسلم به آنها در باره صلح رفته بودند و آنها اراده قتل آنرا کردند لیکن اللّه تعالی حفاظت اورا کرد و از سبب عموم در این مراد مغلوبیت کافران و محفوظیت و ایمن موُمنان در هر زمان است این نعمت بزرگ اللّه تعالی است (وَاتَّقُوا اللَّهَ) اشاره است که این نوع نعمت حاصل می گردد به تقوی و به توکل علی اللّه -
[۱۲] این متعلق به اوفو بالعقود است یعنی ذکر می کند حال وفا نه کنندگان (نقض کنندگان عهد) که آنها یهودیان اند لهذا این نمونه اول تخویف دنیوی برای نقض کنندگان عهد است به ذکر پنج پیمان و بعد پنج عذاب دنیوی از سبب نقض پیمان (نَقِيبًا) تفتیش کننده حالات بنی اسرائیل و به آن کفیل ، امین و ضامن نیز گفته می شود ، دوازده خاندان از بنی اسرائیل بود از هر خاندان یک یک نقیب برای ساختن اصلاح و نظم و نسق آنها مقرر بود که هر وقت در بین آنان موجود بودند و نام های آنها را قرطبی و ابن کثیر نوشته اند (إِنِّي مَعَكُمْ) اجماع سلف صالحین است که مراد از این معیت خاصه است به نصرة و معونت (لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلَاةَ) این تفصیل میثاق است به ذکر پنج امور (وَآمَنْتُمْ بِرُسُلِي) همه رسولان را بدون تفریق قبول کردن و تصدیق کردن آنها (وَعَزَّرْتُمُوهُمْ) این لفظ که به نصرة یکجا شد مانند آیت (۱۵۷) سوره اعراف در آنجا فرق هر دو مدنظر می باشد و وقتیکه جدا ذکر شوند پس به معنی یکدیگر می باشند یعنی نصرت و مدافعت کردن دین از شبهات مردم و دشمنان و اشاره است به دعوت و جهاد کردن (وَأَقْرَضْتُمُ اللَّهَ) بعد از ذکات مراد از قرض انفاق فی سبیل اللّه است زیرا با دعوت و جهاد به انفاق بسیار ضرورت است -