قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِيعًا فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَايَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۳۸﴾ وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۳۹﴾ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ ﴿۴۰﴾

گفتیم فرود آئید از اینجا همه شما ، پس اگر بیاید شما را از جانب من راهنما (کتاب و رسول) پس هرکه پیروی کرد هدایت مرا پس هیچ ترسی نیست بر ایشان و نه ایشان اندوهگین شوند ﴿۳۸﴾
و کسانی که کافر شدند (به دل) و تکذیب کردند (به زبان) آیات مارا آن کسان اهل دوزخ اند و در آن همیشه میباشند ﴿۳۹﴾
ائ اولاد یعقوب علیه السلام (بنده اللّه تعالٰی) به یاد آرید (برای شکر گذاری) آن نعمات مرا که انعام کردم بر شما ,و وفا کنید به عهد من (با شما) تا وفا کنم به عهد شما , و خاص از من بترسید (با پذیرفتن احکام) ﴿۴۰﴾

[۳۸](اهْبِطُوا) این اهباط و قبلی یک چیز است محض برای ذکر کردن فایده دومی دوباره آورده شده است - نه خواهد بود هیچ ترس از فوت شدن نعمت ها و نه اینها غمگین خواهد شد برای دنیا ، و این حالت تنها در جنت حاصل است - بار دیگر هبوط را ذکر کرد برای هدف تشریعی آن که آن فرستادن کتاب ها و رسل است - (مِنِّي هُدًى) اشاره به این است که هدایت آن است که به وحی ثابت باشد نه آنکه به عقل خود ساخته باشد -
[۳۹] این خوف اخروی برای منکرین است - ( كَفَرُو) کفر انکار کردن است در دل و تکذیب کردن است به زبان - ( أَصْحَابُ النَّارِ) اصحاب جمع صاحب است که همیشه همراه و لازم میباشد پس اگر به طریقه چوکیداری باشد مانند ملائیک که بالای جهنم مقرر می باشند ، که در آیت (۳۱) سوره مدثر آمده است و انسان ها و جن های که همیشه در جهنم اند کفار و مشرکین اند -
[۴۰]باب سوم از اینجا الی آیت (۴۸) است در اینجا خطاب خاص است بعد از خطاب عام ، در این پنج اوامر و نه (۹) نواحی است - از سه صفت ناکاره منع می فرماید که به آن دین برباد میشود( ۱) اشتراء (معامله) به ایات نه کنید ( ۲) تلبیس (فریب و خدعه) و کتمان (پنهان کردن امری) نکنید (۳) و عمل را ترک نکنید و سه صفات مقبول است که به آن دین پخته میگردد ( ۱ ) کمک خواستن به صبر (۲) ادا کردن نماز (۳) ایمان به آخرت - و سپس ترغیب و تخویف اخروی است - ( يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ) این لقب یعقوب علیه السلام است و معنی آن عبداللّه است پس مقصد این است که ائ اولاد آن کسی که خاص عبادت اللّه تعالٰی را میکرد و به (اعبدو) عمل میکرد و به همین اولاد خود را نصیحت کرده بود - ( اذْكُرُوا) مقصد از ذکر در دل یاد داشتن است یعنی غفلت نکردن و شکر کردن است - (نِعْمَتِيَ) این مفرد به معنی جنس (نوع) است آن نعمت های خاص را که بعد ذکر کرده است این نعمت ها بالای اجداد آنها شده بود و نعمت های شده بالای اجداد بالای فرزندان نیز میباشد - (وَأَوْفُوا بِعَهْدِي) مقصد از آن آن عهود است که در تورات ذکر بود که در این سوره در آیت های ( ۸۴,۸۳,۶۳) ذکر است - (أُوفِ بِعَهْدِكُمْ) ذکر این دو عهد در آیت (۱۲) سوره مایده شده است - ( فَارْهَبُونِ) رهبت ترس کردن است بانجات دادن جان خود و در اصطلاح بنی اسرایل برای تقوی رهبت گفته میشد -