وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ ﴿۱۴۵﴾ وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ ﴿۱۴۶﴾ وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ ﴿۱۴۷﴾
و نیست ممکن یک نفس را که بمیرد مگر به اجازت اللّه تعالی نوشته شده مقرر و هرکه بخواهد (به عمل خود) عوض دنیا را میدهیمش از آن ، و هرکه بخواهد ثواب آخرت را (به عمل خود) میدهیمش از آن و حتماً ثواب میدهیم شکر گذاران را (که به نیت آخرت عمل می کنند) ﴿۱۴۵﴾
و بسا از پیغمبران که جنگ کردند همراه او خدا پرستان بسیار پس سستی نکردن (از جهاد کردن) از سبب تکالیفی که رسید به ایشان در راه اللّه تعالی و ضعیف نگشتند در مقابل دشمن و نه تابع شدن به دشمن و اللّه تعالی دوست میدارد صبر کنندگان را ﴿۱۴۶﴾
و نبود سخنان ایشان (دعای آنها) مگر اینکه گفتند ائ پروردگار ما بیامرز به ما گناهان مارا و از حد گذشتن مارا در کار دین ما و استوار دار قدم های مارا و غالب گردان مارا بر قوم کافران ﴿۱۴۷﴾
[۱۴۵] در این آیت تنبیه است که مرگ به تاریخ خود می آید پس از جهاد از ترس مرگ ماندن جایز نیست و جهاد و هر عمل را به نیت خیر آخرت کنید و این تعلیم خلق حسن دیگر است (وَمَنْ يُرِدْ) کسی که اراده کرد به عمل خیر مزد دنیا را (الشَّاكِرِينَ) اینجا آن کسی مراد است که عمل خیر را به نیت آخرت می کند -
[۱۴۶] در این آیت تنبیه است که قتال سنت بسیار انبیاء علیه السلام است با همراهی همراهان صالح آنها و در آنها این سه صفات صلبیه بودند - از وهن ضعف و استکانت خود را نگهداشتن و این تعریف صبر است - و در این تعلیم است برای مجاهدین برای این سه صفات حسنه سلبیه - (وهن) ترک کردن جهاد از سبب تکالیف و (ضعف) ناتوانی قوت وسستی کردن و (استکانت) تابع شدن برای دشمنان برای سهولت -
[۱۴۷] در این تعلیم حسن خلق دیگر است که دعا در وقت جهاد است (قَوْلَهُمْ) به معنی دعا است و در این حصر اشاره است که دعا به آن الفاظ و کیفیت ضروری است که در شرع منقول است از آن تجاوز کردن بدعت است (وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا) اشاره است به مخالفت امر رسول چنانچه در احد از بعضی صحابه این گونه صادر شده بود -