وَمَا كَانَ النَّاسُ إِلَّا أُمَّةً وَاحِدَةً فَاخْتَلَفُوا وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ فِيمَا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ﴿۱۹﴾ وَيَقُولُونَ لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ ﴿۲۰﴾

و نبودند مردمان پیش از این مگر یک گروه بودند (بر عقیده توحید) پس اختلاف کردند (مردمان بعدی) و اگر نبودی حکم (به تعویق انداختن عذاب) که پیش مقرر شده است از جانب پروردگار تو هرآئینه فیصله کرده شدی میان ایشان در آنچه اختلاف دارند ﴿ ۱۹ ﴾
و میگویند چرا نازل نمیشود بر این پیغمبر نشانه (که ما میخواهیم) از جانب پروردگار او پس بگو جز این نیست که علم غیب خاص اللّه تعالٰی راست پس انتظار برید هرآئینه من با شما از منتظرانم ﴿ ۲۰ ﴾

[۱۹] در این آیت جواب یک سوال است سوال این بود که این عقیده شفاعت شاید در دین شما منع باشد لیکن در ادیان پیش که جایز است؟ پس جواب داده شد که ادیان همه پیغمبران یکی است در آن مردمان اختلاف بوجود آورده اند (أُمَّةً وَاحِدَةً) یعنی از زمان آدم علیه السلام الی شرک قوم نوح علیه السلام یا از هلاک قوم نوح علیه السلام الی قوم عاد - سوال دیگر این بود که اگر این عقیده کفر و شرک است پس بر ایشان عذاب چرا نمی آید؟ پس به این جمله جواب داده شد که (وَلَوْلَا كَلِمَةٌ) مراد از کلمه آنست که اللّه تعالٰی فیصله کرده است که این امت را به عذاب در دنیا الی قیامت هلاک نمیکند مراد آنست که اللّه تعالٰی فیصله کرده است که هیچ کسی را هلاک نمیکند تا وقتیکه که به ایشان به واسطه رسول صل اللّه وعلیه وسلم یا نایب رسول صل اللّه وعلیه وسلم خبر نداده باشد -
[۲۰] در این آیت تنبیه به طلب معجزه از پیغمبر است ، معجزاتی که خواهش آنها میخواهد - حاصل جواب این است که نازل کردن معجزه این غیب است و نزد من علم غیب نیست پس اختیار آوردن معجزه چطور خواهد بود (فَانْتَظِرُوا) انتظار آمدن آیت یا عاقبت انکار را کنید -