وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۲۱۵﴾ فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۲۱۶﴾ وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿۲۱۷﴾ الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ﴿۲۱۸﴾ وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ﴿۲۱۹﴾ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۲۲۰﴾

و پست کن بازوی خود را برای کسانی که پیروی کرده اند ترا از مومنان ﴿۲۱۵﴾
پس اگر نافرمانی کنند ترا پس بگو هرآئينه من بیزارم از آنچه شما میکنید ﴿۲۱۶﴾
و خود را بسپار به غالب مهربان ﴿۲۱۷﴾
آن ذاتی که می بیند ترا وقیتکه برمیخیزی ﴿۲۱۸﴾
و گشتن ترا در میان سجده کنندگان ﴿۲۱۹﴾
هرآئينه اللّه تعالٰی او هست شنوا بر هر چیز و دانا بر هر چیز ﴿۲۲۰﴾

[۲۱۵] این ادب سوم در باره همراهان است که داعی با همراهان خود شفقت و نرمی میکند و مانند این در سوره حجر (۸۸) گذشته است - عادت پرندگان است که چون پرواز میکنند بال های خود را بلند میکنند و چون فرود می آیند بال های خود را پائین میکنند این کنایه از تواضع و انکسار با همراهان است -
[۲۱۶] این ادب چهارم در باره مخالفت کنندگان است یعنی کسی که از پیغمبر مخالفت میکند از او برائت کردن است و در اعلان برائت مقصد این است که کسی نسبت این جرم را به داعی نکند -
[از ۲۱۷ الی ۲۲۰] این ادب پنجم است یعنی چون برائت مخالفین کار گران است لذا علاج او توکل علی اللّه است و پنج صفات آنرا ذکر کرده است که آن دلیل صحت و حصر است برای توکل بر اللّه تعالٰی (حِينَ تَقُومُ) به هرقیام شامل است و خصوصاً برای بیداری از خواب برای عبادت در شب (وَتَقَلُّبَكَ) تبدیل شدن حالت از قیام به رکوع و از رکوع به سجده و از سجده به قعده و از سجده به قیام این همه اشاره به اعمال نماز است (فِي السَّاجِدِينَ) دیگر همراهان نماز خوان از جماعت یعنی اللّه تعالٰی عالم است اگر شب نماز میخوانی یا روز اگر تنها نماز میخوانی با به همراه جماعت -